Derp en Skinningrove.
Voor de kerst waren we naar een fototentoonstelling van Chris Killip. Hij was een van de meest invloedrijke Engelse fotografen. Hij richtte zijn camera onder meer op mensen die te lijden hadden van de economische teloorgang in en rond Newcastle. Leven met de scheepsbouw, die er niet meer is en een afgelegen en gesloten dorp, Skinningrove, aan de kust.
Killip legde de rauwe wereld van Skinningrove vast. Van veel inwoners hadden de ouders in de mijnen of de staalfabriek gewerkt. De mijn en fabriek had het tijdperk Thatcher niet overleefd en het dorp verviel tot armoede. De bevolking leefde in de jaren tachtig merendeels van wat de zee bracht. Dat konden kolen zijn, die in zee gegooid waren door de fabriek. En ook, vanzelfsprekend, de visserij.
Een gesloten gemeenschap, waar je niet zo maar tussen kwam. Mensen op zichzelf, waar een vreemde met argwaan bekeken werd. Een sterk ontwikkeld gevoel voor gemeenschap in de positieve , maar ook in de negatieve zin. Men lette op elkaar, luisterde naar elkaar. Er was ook agressie, onderling en (vooral) naar mensen van buiten.
De fotograaf kreeg ondersteuning van een jonge man uit Skinnigrove, die het voor hem opnam als het nodig was. Hierdoor kon hij het leven, in al zijn ruwheid, in zwart witte foto’s vastleggen.

Ik werd in het bijzonder getroffen door de foto van een man, die met paard en wagen door het zeetje reed.
Rondlopend in het museum, schoot de vergelijking met Derp af en toe door mijn hoofd. De gemeenschap die in zichzelf gekeerd was, ons kent ons, argwaan tegenover buitenstaanders, zorg en gezelligheid naar elkaar. Je weet wat je hebt.
De foto van de man op paard en wagen, deed me denken aan de foto van De Bels op strand. Nagenoeg hetzelfde. Een man met een vrije, hartelijke geest, door en door een Derper.

Eerlijk gezegd weet ik niet hoe het nu in Skinningrove gaat. Of de gemeenschap nog zo functioneert. Dat gevoel dat de bewoners hun eigen weg willen blijven bewandelen. Daar voor gaan staan, op welke wijze dan ook.
Derp is mee gegaan in de vaart van de volkeren. Het toerisme, de evenementen zorgen voor welvaart. Het heeft er voor gezorgd dat dat gevoel van “Derperzijn” op de achtergrond geraakt is. Je vindt het als je in De Noord loopt, of plekjes waar plukjes Derpers bij elkaar staan.
Gelukkig worden mensen “van buiten” in (wat er over is) van de gemeenschap opgenomen.
De zeggenschap over wat Derp voor een dorp moet zijn, is wat mij betreft echter verschoven. De dorpsgenoten die het goede voor hadden, die een beeld van de toekomst van het dorp hadden, zijn stilgevallen. De economie en het toerisme bepalen welke kant we op gaan.
Het gevoel voor fundament en traditie dreigt op te lossen in afwachtendheid.
We moeten op zoek naar een nieuw evenwicht. Natuurlijk toerisme is niet weg te denken, de huidige tijd ook niet.
De uitdaging is, in de huidige beweeglijke tijd, dat gevoel van fundament voor inwoners terug te vinden. Een uitdaging die we met z’n allen aan moeten gaan.
Enne nee, dit is geen gevoel van nostalgie naar het oude Derp van een pensionado. We moeten het plaatsen in het heden!
2 gedachten over “Derp en Skinningrove.”
Hello Jan
I was born in Egmond and understand the language and all the pictures of the past. I watched a documentary of English people that lived along the coast in Britain. They also seemed to have some of the same language as Egmondse. Some of the same words even and the same occupations that you mention. Very interesting. I just happen to find this website. Nice.
De laaste zinnen heb je goed bewoordingen jan stam vooruitgang is wel goed natuurlijk maar er moet ook naar eigen inwoners worden geluisterd vind ik niet alleen ik het zal mijn benieuwen wat parel van egmond bij de gemeente kan voor elkaar kan krijgen er zijn genoeg dingen aangeven